راستی در سالی که گذشت چه کردم؟ ـــــ چه بود و چه شدم؟   ـــــ  کجا بودم و اینک کجایم؟

چگونه بودم و اکنون چه گونه ام ؟

در سالی که پشت سر گذاشتم چه نکات و درس های نوین و فصل جدیدی از دین آموختم؟

  از کدام خواسته ی دل و هوای نفس به خاطر خدا و در راه رضای او دست کشیدم؟

 کدام فضلیت اخلاقی و ارزش معنوی را در خود فراهم آوردم؟

چه اعمال صالحی را تنها برای رضای خدا و با اخلاص محض انجام دادم؟

چند بار به زیارت عاشقانه و عارفانه ی مزار اولیای خدا و امامان و صالحان رفتم و از این زیارت ها چه توشه معنوی گرفتم؟

با چه کار هایی والدین خویش را از خودم راضی ساختم؟

عیادت چند بیمار رفتم؟

آیا به بینوایان سرکشی و به محرومان کمک کردم؟

کدام یک از بدرفتاری های دیگران را با نیکی و احسان و خوش رفتاری پاسخ دادم؟

چند نوبت به جهت اعتقاد به حضور خدا و علم خدا در مصاف و مبارزه با نفس بروسوسه های شیطانی غلبه کردم؟

چند جلد کتاب خوب و سازنده مطالعه کردم؟

چند مسئله لازم و ضروری از احکام شرعی را آموختم؟

آیا گذشته مان به امید آینده مان به حسرت گذشته خواهد گذشت؟؟؟ هرگز چنین مباد….

امام علی (ع) می فرماید :

در شگفتم از کسی که اگر چیزی از او کم شد فریاد بر می آورد و عمری است که خود را گم کرده و فریادش بر نمی آید!

در یکی از ماه‌های مبارک رمضان بود که موضوعی را خدمت ایشان عرض کردم. با ایشان تا کنار ماشین قدم می‌زدم. ایشان فرمودند که این کار را انجام بده، این‌طوری انجام بده، آن‌طوری انجام بده، داشتند توصیه می‌کردند. من عرض کردم: آقا، خیلی وقت تنگ است؛ این‌قدر فرصت نیست. ایشان فرمودند:«چرا وقت تنگ است»؟ گفتم: من صبح می‌روم سر کار و مسؤولیّت اداری‌ دارم، بعد از ظهر که برمی‌گردم افطاری می‌خوریم و بعد هم خودم را برای اینکه خدمت شما برسم، آماده می‌کنم. بعد تا برسم خانه، ساعت دوازده می‌شود، تا آماده خواب بشوم، خلاصه من چهار ساعت می‌خوابم. ایشان فرمودند: «چهار ساعت می‌خوابی»؟ گفتم: حاج آقا! پس چقدر بخوابم؟ ایشان گفتند: «آقا! جدّاً چهار ساعت می‌خوابی»؟ من یک شیطنتی کردم گفتم: شما چقدر می‌خوابید؟ من امیدوارم آن‌هایی که می‌شنوند به دقّت بشنوند و باور کنند. ایشان فرمودند: «چهل و پنج دقیقه». من مغلطه کردم و گفتم  : حاج آقا! بعد از نماز صبح، چهل و پنج دقیقه؟ فرمودند: «نخیر؛ مغلطه نکن پسر! چهل و پنج دقیقه!»

جهت خشنودی روح ملکوتی حاج آقا، صلوات