آیا تا به حال فکر کرده اید که چرا در دستورات دینی سفارش شده است که طولانی نخوابید؟
چون تمام مدتی که انسان در خواب است در واقع در عالم خیال است- به جز خواب اولیا- کسی که طولانی بخوابد اصولا ایمانش سست شده و کند ذهن می شود.
به همین خاطر می گویند که اولا: زیاد نخوابید ثانیا: پشت سر هم نخوابید،بیدار شوید،نمازی، عبادتی، وضویی یعنی ایجاد شرایطی که عقل در صحنه باشد. اصلا دین مساوی است با عقل که متصل به عالم قدس است، می گویند بلند شوید یک کار دینی بکنید تا نفس شما در محدوده خیالات سرگردان و خواب های بی هدف متوقف نباشید، بیدار شوید سجده ای، نماز شبی، نماز جماعتی، تا نفس خود را از دست خیالات نجات دهید.
اگر در بیداری جمله ای را زیاد تکرار کنید وقتی هم مشغول کاری هستید، نا خود آگاه همان جمله را تکرار می کنید، در موردش فکر هم نمیکنیداما تکرار میکنید، اگر انسان مدت طولانی در خیال فرو رفت و مثلا 8 ساعت در خیال ماند دیگر به این راحتی ها بیرون نمی آیدو در بی فکری طولانی قرار میگیرد و احساس بی تفکری هم نمی کند. امام علی( علیه السلام ) میفرمایند: هر کس خود را از خیالات و حرف های پراکنده آزاد کرد، بصیر می شود.
برگرفته از کتاب " فرزندم این چنین باید بود": استاد طاهرزاده
